“အပြည်အပြည်ဆိုင်ရာ ငြိမ်းချမ်းရေးနေ့အတွက် စစ်ရှောင်အမျိုးသမီးများ၏ ရင်တွင်းစကားသံများ”

Honest Information (HI)

၂၀၂၁ ခုနှစ် စက်တင်ဘာလ ၂၁ ရက်နေ့ဟာ အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ ကမ္ဘာ့ငြိမ်းချမ်းရေးနေ့ ဖြစ်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ငြိမ်းချမ်း ရေးနေ့တွေသာ ကျော်ဖြတ်ခဲ့ပေမယ့် မြန်မာနိုင်ငံဟာ ငြိမ်းငြိမ်းချမ်းချမ်း မနေရတာဟာ နှစ်ပေါင်း ၇၀ ကျော်လာပါပြီ။ ဒီမို ကရေစီအသွင်ကူးပြောင်းရေးဆိုပြီး အရပ်သားအုပ်ချုပ်မှု ၁၀ နှစ်တာမှာလည်း ငြိမ်းချမ်းမှုကို ပြည်သူတွေ ပီပီပြင်ပြင် မခံ စားခဲ့ရဘူး။ ဖေဖော်ဝါရီ ၁ ရက် စစ်အာဏာသိမ်းလိုက်တော့ နိုင်ငံနဲ့အဝှမ်း ပြည်သူတွေမှာ စစ်ဘေးဒုက္ခကို ထပ်ဆင့် ခံစား နေကြရပါတယ်။

အာဏာသိမ်းမှုကို လက်မခံကြတဲ့ ပြည်သူတွေရဲ့ ဆန့်ကျင်ဆန္ဒပြမှုတွေဟာ ဆက်တိုက်ဆိုသလို အုံနဲ့ကျင်းနဲ့ ပေါ်ထွက် လာကြတယ်။ စစ်ကောင်စီကလည်း လက်နက်မဲ့ပြည်သူတွေကို နှိပ်စက်သတ်ဖြတ်တာတွေလုပ်လာခဲ့တယ်။ ဒါကိုလက်မခံ နိုင်တဲ့ ပြည်သူတွေဟာ စစ်အာဏာရှင်ကိုတော်လှန်ဖို့ လက်နက်ကိုင်ပျောက်ကျားစစ်နဲ့ ပြန်လည်ခုခံခဲ့ကြပါတယ်။ စစ် ကောင်စီနဲ့PDFတွေ အပြန်အလှန်ပစ်ခတ်ကြရင်း စစ်ကောင်စီက အကြမ်းဖက်တာကြောင့် ပြည်သူတွေမှာလည်း နေအိမ် တွေကိုစွန့်ခွာကာ ထွက်ပြေးခဲ့ကြရပါတယ်။ လူပေါင်းများစွာသေဆုံးကြပြီး စစ်ရှောင်တွေလည်း အများအပြားတိုးလာခဲ့ တယ်။

ဒါကြောင့် စက်တင်ဘာ ၂၁ ရက်နေ့မှာ ကျရောက်တဲ့ ကမ္ဘာငြိမ်းချမ်းရေးနေ့မှာ ကချင်ပြည်နယ်၊ ကယားပြည်နယ်၊ ရှမ်းပြည် နယ်၊ ရခိုင်ပြည်နယ်နဲ့ ချင်းပြည်နယ်စတဲ့ ပြည်နယ်တွေက စစ်ရှောင်အမျိုးသမီးတွေရဲ့ ငြိမ်းချမ်းရေးနေ့နဲ့ပတ်သက်ပြီး ရင်တွင်းစကားသံနဲ့ မျှော်လင့်ချက်တွေကို Hi က ကောက်နုတ်ဖော်ပြပေးလိုက်ရပါတယ်။

မဖရို (ရှမ်းပြည်နယ်မှ စစ်ရှောင်တစ်ဦး)
“ ငြိမ်းချမ်းရေးဆိုတာ စစ်လည်းမဖြစ်ရဘူး၊ ရောဂါတွေလည်းမရှိရဘူး ။ စိတ်ညစ်စရာတွေမရှိရဘူး ။ ပျော်ပျော်ရွင်ရွင်နဲ့ ငြိမ်းငြိမ်းချမ်းချမ်းနဲ့ နေထိုင်ရတာကို ငြိမ်းချမ်းတယ်လို့မြင်တယ်။ လက်ရှိမှာတော့ ပြေးလွှားနေရတာနဲ့ ငြိမ်းချမ်းတယ်လို့ မခေါ်ဘူး။ ငြိမ်းချမ်းရေးပျောက်ကွယ်နေတယ်။ ငြိမ်းချမ်းတယ်လို့မခံစားရဘူး။ ငြိမ်းငြိမ်းချမ်းချမ်းနဲ့ မကြာတော့ဘူးလို့ဆိုပြီး အားတင်းထားနေရတယ်။ အိုးအိမ်တွေပါသွားတာလည်းပါသွားပါစေ၊ ငြိမ်းချမ်းရေးကိုလိုလားတယ်။ တစ်နေ့တော့ရမှာလို့ လည်း ယုံကြည်ပြီး အားတင်းထားတယ်။ အသက်ပေးရချင်လည်းပေးရ ငြိမ်းချမ်းရေးကို မြန်မြန်ရချင်တယ်”

မမိ (ရှမ်းပြည်နယ်မှ စစ်ရှောင်တစ်ဦး)
“ လက်ရှိမငြိမ်းချမ်းတဲ့အပေါ်မှာတော့ ဖော်ပြလို့မကုန်နိုင်အောင် အရမ်းခံစားရပါတယ်။ လူငယ်တစ်ယောက်အနေနဲ့ အနာ ဂါတ်ပျောက်နေတယ်လို့ ခံစားနေရတယ်။ ငြိမ်းချမ်းရေးအမြန်ဆုံးရချင်တယ်။ ကောင်းကောင်းမွန်မွန်နေချင်တယ်။ လက်ရှိ အခြေအနေက အာဏာရူးနဲ့အပေါင်းပါတွေ အရှုံးကိုလက်ခံပြီး လက်နက်ချမယ်ဆိုမှအေးဆေးနေရမှာ။ တာဝန်ရှိလူကြီး တွေကို လက်တွေ့ကျကျ အဓိပ္ပာယ်ရှိတဲ့ ငြိမ်းချမ်း‌ရေးကို အကောင်းဆုံး ဖော်ဆောင်စေချင်တယ်”

ဒေါ်ချမ်း (ကယားပြည်နယ်မှ စစ်ရှောင်တစ်ဦး)
“ ငြိမ်းချမ်း‌ရေးဆိုတာ တစ်ဦးနဲ့တစ်ဦးအပြန်အလှန်နားလည်မူတွေနဲ့ ကူညီဖေးမပြီး အတူတူပူးပေါင်းရှင်သန်နေထိုင်ကြ ခြင်းလို့ခံယူထားပါတယ်။ လက်ရှိအခြေအနေတွေက စိတ်ပျက်ဖို့အရမ်းကောင်းတယ်။ စိုးရိမ်စရာလည်းဖြစ်တယ်။ အထူး သဖြင့် ကျွန်မတို့ အပြစ်မဲ့ ပြည်သူတွေအတွက် အသက်က မလုံခြုံတော့ပါဘူး။ ပြေးလွှားနေရပါတယ် ။ ငြိမ်းချမ်းရေးရဖို့က ကျွန်မတို့မသိသေးပေမယ့် အရင်လို ငြိမ်းငြိမ်းချမ်းချမ်းနေရဖို့ နီးနေပြီလို့ ယုံကြည်တယ်။ တိုင်းပြည်မှာ အာဏာရှင်တွေ မရှိတော့တဲ့ တစ်နေ့ကျရင်တော့ ကျမတို့ ငြိမ်းချမ်း‌ရေးရမယ်လို့ မြင်တယ်။ အာဏာရှင်လို့ပြောတဲ့နေရာမှာလည်း စစ်အာ ဏာရှင်မှမဟုတ်ဘူး။ တခြားသောနည်းတွေနဲ့ ပြည်သူတွေကို နှိပ်ကွပ်တာလည်း အာဏာရှင်ပဲ။ အဲလိုလူတွေမရှိမှ ကျမ တို့ အေးဆေးနေရလောက်တယ်။ လက်မှတ်ထိုးစကားပြောရုံနဲ့ ငြိမ်းချမ်းရေးက လက်တွေ့မှာမရပါဘူး။ တစ်ကယ်ငြိမ်းချမ်း ချင်ရင်တော့ အကုန်လုံးနားလည်မူတွေနဲ့ ဖေးမကူညီခြင်းတွေနဲ့ ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်စေချင်တယ်”

မစန္ဒာ (ကယားပြည်နယ်မှ စစ်ရှောင်တစ်ဦး)
“ ငြိမ်းချမ်းရေးဆိုတာ အများပြည်သူများကြောက်ရွံမူ စိုးရိမ်မူမရှိ ၊ စိတ်ချမ်းချမ်းသာသာနဲ့ အေးချမ်းစွာအလုပ်အကိုင် စား သောက်ရတာကို ငြိမ်းချမ်းရေးလို့ခံယူတယ်။ လက်ရှိမှာက ပြေးလွှားနေရတယ်။ တောထဲတောင်ထဲ သွားအောင်းနေရ တယ်။ စိတ်ကျေနပ်မူမရှိ၊ စိတ်ချမ်းသာမူမရှိ၊ စိတ်ချမ်းသာစရာတွေလည်းမရှိပါဘူး။ ဘယ်နေ့ဘယ်အချိန်မှာ နောက်ထပ် ဘယ်လိုဒုက္ခတွေကို ကြုံရမှာလဲဆိုတာတွေးပြီး စိတ်သောကရောက်နေရတယ်။ လူ့အခွင့်အရေးဆုံးရှုံးနေရတယ်လို့ ခံစားရ တယ်။ ပြည်သူအားလုံးကိုယ်စီမှာ တာဝန်ရှိပါတယ်။ ဒီလိုပြေးနေရတာ မငြိမ်းချမ်းစွာနဲ့ နေနေရတယ်။ ကျမတို့ အရင်လို ကောင်းကောင်းမွန်နေနိုင်ဖို့ အားလုံးအတူ ရယူမှသာ မြန်ဆန်မယ် မြန်မြန်ရမယ် ၊ ဒါမှကျမတို့ ပြည်သူလူထုတွေ ကောင်း ကောင်းမွန်မွန်နေထိုင်နိုင်မှာ၊ တာဝန်ရှိတဲ့သူတွေလည်း အမြန်ဆုံး ဆောင်ရွက်စေချင်တယ်”

ဒေါ်ရီဦး (ရခိုင်ပြည်နယ်မှ စစ်ရှောင်တစ်ဦး)
“ လက်ရှိ ကျမတို့လည်း ပြေးနေရတယ်။ ရှောင်နေရတာ အသက်နဲ့လုပြီး ပြေးနေရတာနဲ့ ငြိမ်းချမ်းရေးနဲ့ပြောင်းပြန်ဖြစ်နေ တယ် အေးအေးချမ်းချမ်းနဲ့မရဘူး။ ငြိမ်းချမ်းရေးကို ဖြစ်နိုင်ရင် အခုချက်ချင်းရချင်တယ်။ အမြန်ဆုံးရချင်တယ်။ အခု ချက်ချင်းကြီးမဟုတ်ရင်တောင် အကြာကြီးမစောင့်ချင်တော့ဘူး။ အိမ်မှာမှာ အေးအေးချမ်းချမ်းနဲ့ အလုပ်တွေ လယ်ယာ တွေကို ပြန်လုပ်ချင်တယ်။ ပြည်သူတွေကို အရင်လို ငြိမ်းငြိမ်းချမ်းချမ်းနဲ့ ပြန်လည်လုပ်ကိုင်စားသောက်နိုင်ရန် အမြန်ဆုံး စီစဉ်ပေးစေချင်တယ်”

မမေ (ရခိုင်ပြည်နယ်မှ စစ်ရှောင်တစ်ဦး)
“ ကျမတို့မိသားစုလိုက် နေအိမ်ကိုစွန့်ခွာပြီး စစ်ရှောင်စခန်းမှာ ဖြစ်သလိုနေလာရတာက လေးနှစ်ပြည့်တော့မယ်။ ကျမ တို့ တိုင်းရင်းသားတွေက ဘယ်သူ့အဖွဲ့အစည်းနဲ့မှ မပူးပေါင်းဘဲနဲ့ ကိုယ့်အိုးကိုယ့်အိမ်ကို ခွာပြီးတော့ တစ်နှစ်မဟုတ် နှစ်နှစ်မဟုတ် ကာလအချိန်တွေ အကြာကြီး အဝေးကြီးမှာ ဒုက္ခတွေခံစားနေရတာ ကျမရင်ထဲမှာ ပြောပြမတတ်အောင် ခံစားရတယ် ဝမ်းနည်းရတယ်။

ငြိမ်းချမ်းရေးမရမချင်းတော့ ကျမတို့ အိမ်ပြန်ရမယ်လို့မထင်ဘူး။ ငြိမ်းချမ်းရေးကို ဖြစ်နိုင်ရင်အခုရတယ်။ လိုချင်တယ်။ ငြိမ်းချမ်းမူဆိုတာ မလွယ်ဘူးလို့ မြင်တယ်ရှင့်။ တိုင်းရင်းသားတွေအပေါ်မှာ ငဲ့ညှာပြီးတော့ ဦးစားပေးပြီး လုပ်ဆောင်ပေးတဲ့ အချက်တွေက ကျမတစ်ခုမှမတွေ့ရဘူး။ ကျမတို့ ဒီစစ်ရှောင်စခန်းမှာလည်း ကိုဗစ်-၁၉ ရောဂါက တစ်ဖက်နဲ့ အလုပ် ကိုင် ရှားပါးပြီး စားရေးသောက်ရေးက နေရေးထိုင်ရေးကအစ ဘယ်လိုမှအဆင်မပြေဘူး။ ကျမတို့နေရတဲ့ စစ်‌‌ရှောင်မှာ လူဦးရေက ၈၀၀ ကျော်ရှိတယ်။ အိမ်သာက ကောင်းတာ သုံးလုံးပဲရှိတယ်။ ကျန်တဲ့အိမ်သာတွေက ပြည့်နေပြီး ယောက်ျား တွေရော မိန်းမတွေရော အကုန်လုံး ရောသမမွှေပြီး အိမ်သာသုံးနေရတယ်။

တာဝန်ရှိတဲ့သူတွေကို ကျမစကားပါးချင်တာကတော့ ကျမတို့နေနေတဲ့ စစ်ရှောင်စခန်းမှာ နေတာလည်း ကြာပြီ၊ ကိုယ့် အိမ်ကိုလည်း မပြန်ရသေးဘူး။ ကိုယ့်ရပ် ကိုယ့်ပြည်ကို ပြန်ချင်တယ်။ ဒီတိုင်းပဲ ဆက်သွားမယ်ဆိုရင် ကျမတို့ ပြည်သူ လူထုတွေ အကုန်ငတ်ပြတ်ပြီးသေကုန်မှာ။ ကိုဗစ်ကတစ်ဖက်နဲ့ဆိုတော့ ကြာကြာမခံနိုင်တော့ ကျမတို့ အကုန်ဒုက္ခ ရောက်ကုန်မှာ။ ကိုဗစ်-၁၉ နဲ့ မသေဘဲနဲ့ အစာငတ်ပြီး သေကုန်မှာ ”

မခင် (ချင်းပြည်နယ်မှ စစ်ရှောင်တစ်ဦး)
“ ငြိမ်းချမ်းရေးဆိုတာ ကျမတို့လူသားတွေ နိုင်ငံတစ်နိုင်ငံမှာ မှီတင်းနေထိုင်တဲ့ ကျား၊မ မရွေး လူမျိုးမရွေး ဘာသာမရွေး ကိုယ်ရဲ့ မွေးရာပါအခွင့်အရေးကို လွတ်လွတ်လပ်လပ်ရတယ်။ အုပ်ချုပ်သူနဲ့အုပ်ချုပ်ခံလူတန်းစားရဲ့ကြားမှာ တရားမျှတမူရှိ တဲ့ ဥပဒေကို ပြဌာန်းထားတာ။ ကိုယ်ရဲ့နေအိမ် အသက်အိုးအိမ်စည်းစိမ်တွေကို လုံလုံခြုံခြုံ အကာကွယ်ပေးနိုင်တဲ့ အစိုးရ လိုမျိုး ကျမတို့ရဲ့လူမူပတ်ဝန်းကျင်မှာ သူခိုး၊ ဓားမြ တိုက်တာတွေမရှိဘဲနဲ့ လွတ်လပ်စွာသွားလာခွင့် လွတ်လပ်စွာ ထုတ် ဖော်ပြောဆိုခွင့် လွတ်လပ်စွာ အသက်ရှင်သန်ခွင့်စတာတွေကို ကျွန်မတို့ အပြည့်အဝရထားတယ်ဆိုရင် ငြိမ်းချမ်းရေးလို့ မြင်တယ်။

တိုင်းရင်းသားနယ်မြေတွေမှာ နှစ်ပေါင်း ၇၀ ကျော်အထိ ညှင်းပန်းနှိပ်စက် အနိုင်ကျင့်ခံရတယ်။ စစ်ဒဏ်တွေကြားထဲကနေ အမြဲတမ်းပြေးလွားနေရတယ်။ ဒီ၂၀၂၀ခုနှစ်ကနေစပြီး ကျွန်မတို့ မြန်မာနိုင်ငံဒီမိုကရေစီလမ်းကြောင်းပေါ်မှာတော့ ရောက် နေပြီး အပြည့်ဝမကျင့်သုံးနိုင်သေးပေမယ့် ဒီမိုကရေစီလမ်းကြောင်းပေါ်မှာ ကျမတို့စပြီးလျှောက်နေချိန်မှာ မတရား အာဏာသိမ်းမူတွေ ကြုံတွေ့လာပြီးနောက်ပိုင်းမှာ ငြိမ်းချမ်းရေးဆိုတဲ့စကားလုံးကို ဘယ်နားကျပျောက်သွားခဲ့လဲ မသိခဲ့ဘူး ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့တယ်။

ဒီတော်လှန်ရေးမှာလည်း စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ၊ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ၊ လိင်ပိုင်းဆိုင်ရာ အကြမ်းမှုတွေကို စစ်ကောင်စီက လုပ်လာ တယ်။ ပြည်သူတစ်ရပ်လုံးက မိမိရဲ့အသက်အိုးအိမ်စည်းစိမ် မိမိရဲ့ဆန္ဒတွေ လွတ်လပ်မူတွေ မရတော့တဲ့အဆုံးမှာ သေမ ထူး နေမထူးတဲ့အခြေအနေအမျိုးမှာ ရရာလက်နက်နဲ့ ခုခံကာကွယ်ရမယ်ဆိုတဲ့ စိတ်တွေဝင်လာတယ်။ ကိုယ့်အိမ်ထဲမှာ ကိုယ်နေတာ ကိုယ့်အလုပ် ကိုယ်လုပ်နေတာတောင်မှာ လက်နက်ကြီးတွေထိ ဖမ်းဆီးချုပ်နှောင်ခံရတာဆိုတော့ ကျမတို့ မြန်မာနိုင်ငံ ငြိမ်းချမ်းရေးက ဝေးနေသေးတယ်လို့ မြင်တယ်။ ခဲတံ၊ ပေါက်ပြား ပေါက်တူးတွေကိုပဲကိုင်တဲ့ သာမာန် အရပ် သားတွေက နှိပ်စက်ညှင်းပန်းမူတွေ နှစ်ပေါင်းများစွာ ကြုံတွေ့ရင်ဆိုင်ရတယ်။ ဒီစစ်အာဏာရှင်အမြစ်ပြုတ်မှ ကျွန်မတို့ ငြိမ်းချမ်းမူ၊ တရားမျှတမူတွေကိုရမယ်လို့ထင်တယ်။ ဒီတော်လှန်ရေးမှာ လူတိုင်းပါဝင်ဖို့လိုတယ်”

မနော (ကချင်ပြည်နယ်မှ စစ်ရှောင်တစ်ဦး)
“ ကျမတို့ စစ်ရှောင်စခန်းကို ရောက်ရှိလာတာ ၂၀၁၁ ကတည်းက အခုဆိုရင် ၁၁ နှစ်ထဲ ရောက်လာပြီ။ ကျမတို့လည်း ငြိမ်းချမ်းရေးကို လိုလားတာပဲ၊ စစ်လည်းကျမတို့မကြိုက်ဘူး။ ကိုယ်ရဲ့အခွင့်အရေး ဆုံးရှုံးသွားတာလည်းမလိုလားဘူး။ စစ်ပွဲတွေဖြစ်လာပြီဆိုရင် ကျမတို့ပြည်သူတွေက မမှားလည်းရင်ဆိုင်ရတယ်။ စစ်ရှောင်ရောက်တဲ့အချိန်မှာလည်း စစ်ရှောင်တွေဆိုပြီး ‌ငေါက်လိုက်ဟောက်လိုက်နဲ့ သူများပေးမှ သူများကျွေးမှစားရတဲ့ဘဝလည်း ကျမတို့ ရင်ဆိုင်လာ ခဲ့တယ်။ ကျမတို့ စစ်ရှောင်တွေအားလုံးရဲ့ စိတ်ထဲမှာ ငြိမ်းချမ်းရေးကို အရမ်းလိုလားကြတယ်။ ကျမတို့ စစ်ရှောင်တွေမှာ ဆို မုဒိမ်းမှုတွေ၊ လူကုန်ကူးမှုတွေ၊ လုယက်မှုတွေလည်း အများကြီးရှိတယ်။ ကျမတို့ စစ်ရှောင်တွေရဲ့ ဘဝက ရင်လေး လှပါတယ်။ နေရတဲ့ဘဝကလည်းအရမ်းခက်ခဲပါတယ်။ လက်ရှိအခြေအထားမှာလည်း နိုင်ငံရေးလည်း ရှုပ်‌ထွေးတယ်။ ရောဂါကလည်း ရှိနေတယ်။ စစ်ရှောင်တွေမှာ တော်တော်ထိခိုက်လာတယ်။ အရမ်းအဆင်မပြေမှုတွေ အများကြီးရှိပါတယ်။

ကျမတို့ စစ်ရှောင်မှာလည်း အမျိုးသမီးဆို ဘယ်မှသွားလို့မရ သွားမယ်ဆိုရင်လည်း လုံခြုံမှုကမရှိဘူး။ သွားမယ်ဆို ဘယ်သူကများ မုဒိမ်းကျင့်မှာလဲ၊ ဆွဲများခေါ်သွားမှာလဲ စတဲ့အတွေးတွေနဲ့ နေထိုင်ရတယ်။ လုံခြုံမှုမရှိဘူး။ အာမခံချက် လည်းမရှိဘူး။ ကျမတို့ နေနေရတဲ့ နေရာ ဆိုရင် ၁၀ပေတောင်မပြည့်ဘူး။ ကိုးပေလောက်ပဲရှိတယ်။ ကျဉ်းကျဉ်းကျပ်ကျပ် နဲ့နေရတယ်။ အမျိုးသမီးတွေဆို စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ထိခိုက်မှုတွေ ရှိလာတယ်။

တာဝန်ရှိတဲ့ သူတွေကို လက်နက်အားကိုးပြီးတော့ပဲ စစ်ပွဲတွေ မဖန်တီးကြပါနဲ့ မတိုက်ကြပါနဲ့။ အဲလိုစစ်ပွဲတွေ ဖန်တီးနေ ရမယ် တိုက်နေမယ်ဆိုရင် ကျမတို့ ပြည်သူလူထုတွေဟာ ပိုပြီးတော့နစ်နာတယ် လုံခြုံမှုမရှိဘူး။ ပြည်သူတွေက ဓားစာခံ ဖြစ်နေတယ်။ ဖြစ်နိုင်ရင် စစ်ပွဲတွေ မဖြစ်ဘဲနဲ့ ကျမတို့ ကောင်းမွန်တဲ့ အဖြေတစ်ခုရအောင် စားပွဲပေါ်မှာပဲ ကျေကျေလည် လည် ညှိနှိုင်းစေချင်တယ်။ လက်ရှိမှာ ကျမလက်နက်ကြီးတွေ အောက်မှာပဲ ကြီးထွားတယ် မြင်နေရတယ်။ အဲ့တာ တွေကြောင့် သေနတ်တွေ၊ လက်နက်ကြီးတွေ စစ်ဝတ်စုံတွေကို မြင်တဲ့အချိန်မှာ ဒဏ်ရာတွေက ထပ်ခံစားရပါတယ်။ စစ်ပွဲ တွေလည်း အရမ်းမဖန်တီးပါနဲ့လို့ ပြောချင်တယ်။”

ဒေါ်ရွယ် (ကချင်ပြည်နယ်မှ စစ်ရှောင်တစ်ဦး)
“ ငြိမ်းချမ်းရေးဆိုတာ သွားချင်တဲ့ နေရာကို လွတ်လွတ်လပ်လပ်သွားလို့ ရမယ်။ ဘာအကန့်သတ်မှ မရှိဘဲနဲ့ လွတ်လွတ် လပ်လပ် လုပ်ကိုင်စားသောက်နိုင်ရမယ်။ ကိုယ့်ရဲ့နိုင်ငံကိုလည်း ကိုယ်ပိုင် စီမံခန့်ခွဲနိုင်ရမယ်လို့ မြင်တယ်။ လက်ရှိမငြိမ်း ချမ်းတဲ့ အပေါ်မှာကတော့ ကျွန်မစိတ်ညစ်တယ်။ ပြောတောင် မပြောချင်တော့ဘူး။ ဟိုဖက်ဆိုလည်း သွားမရ ဒီဖက်ဆို လည်း သွားမရ နိုင်ငံရေးလည်းမကောင်း ရောဂါလည်းဖြစ်နေတယ် အရမ်းစိတ်ညစ်ဖို့ကောင်းတယ်။ စစ်ရှောင်ဘဝဆိုတာ စိတ်ညစ်ရတယ်၊ စိတ်ထွက်ပေါက်မရှိဘူး။ အခန်းကလည်းကျဉ်းတယ်။ စိတ်ဒဏ်ရာလည်းရတယ်။ စိုက်စားဖို့ မုန်ညှင်း တစ်ပင်ဖိုးတောင် နေရာမရှိဘူး။ စားဝတ်နေရေးအတွက်တောင်ယာလုပ်မယ်ဆိုလည်း မြေယာတွေလည်းမရှိဘူး။ ရူးတောင် ရူးချင်တယ်။

ကျမတို့ ကိုယ်ရွာကိုပြန်ဖို့ အိမ်တွေလည်း ပြန်ဆောက်ထားပြီးပြီ။ ခြံအခင်းတွေလည်း လုပ်ထားတယ်၊ ပြန်ရမှာပေါ့ ထင် ထားတာ၊ ဒီနှစ်ထဲမှာ ပြန်ရမယ်လို့ထင်ထားတာ။ အခုအခြေအနေနဲ့ ငြိမ်းချမ်းရဖို့က ဝေးသေးတယ်ထင်တယ်။ အခြေအနေ မကောင်းတော့ စစ်ရှောင်ကိုပဲ ပြန်လာနေရတယ်။ စစ်ပွဲတွေကလည်း ငြိမ်မလိုလိုနဲ့ ထပ်ဖြစ်တယ်ဆိုတော့ ဘယ်လို လုပ်ရမှန်းမသိဘူး။ မြန်မြန်ငြိမ်းချမ်းအောင်လုပ်ပေးပါ ။ စစ်ရှောင်တွေ ကိုယ့်ရပ်ရွာတွေပြန်ပြီးတော့ စိုက်ပျိုးရေးတွေ၊ မွေးမြူ ရေးတွေလုပ်ပြီး ပျော်ရွင်စွာ ကျမတို့နေထိုင်ချင်ပါတယ်။ စစ်ရှောင်မှာလည်း ကြာကြာမနေချင်တော့ဘူး။ အိမ်ပြန်ချင်ပါပြီ”