Administrator

ယနေ့မြန်မာနိုင်ငံမှာတော့ စစ်အာဏာရှင်တွေကြောင့် ငြိမ်းချမ်းမှုပျက်စီးလာတာ နှစ်ပေါင်းများစွာကြာခဲ့ပြီဖြစ်ပြီး ငြိမ်းချမ်း ရေးဆိုတဲ့ အလင်းရောင်ကိုမြင်တွေ့ရဖို့ အာဏာရှင်တွေ၊ စစ်ပွဲတွေမရှိဖို့ အရေးကြီးလှပါတယ်။ စစ်အာဏာရှင်စနစ်အောက် မှာတော့ ဘယ်ငြိမ်းချမ်းရေးပန်း ရှင်သန်ပွင့်လန်းမှာ မဟုတ်ပါဘူး။

ဒါကြောင့် နိုင်ငံတစ်ဝန်းမှာ စစ်အာဏာရှင်ကို ပြည်သူတွေက ဆန့်ကျင်တိုက်ထုတ်နေကြပါတယ်။ ထိုအထဲ အမျိုးသမီး သူရဲကောင်းများစွာလည်း ပါဝင်ခဲ့၊ ပါဝင်တိုက်ထုတ်နေကြဆဲပါ။ အမျိုးသမီးတွေဟာ ငြိမ်းချမ်းရေးအတွက်လည်း အစဉ် အဆက်ရှေ့တန်းမှာ ပါဝင်ခဲ့ကြသလို အာဏာရှင်တိုက်ပွဲမှာလည်း ကျရာကဏ္ဍကနေ ပါဝင်နေကြပါတယ်။

“ ကျမတို့ ကိုယ်ရွာကိုပြန်ဖို့ အိမ်တွေလည်း ပြန်ဆောက်ထားပြီးပြီ။ ခြံအခင်းတွေလည်း လုပ်ထားတယ်၊ ပြန်ရမှာပေါ့ ထင်ထားတာ၊ ဒီနှစ်ထဲမှာ ပြန်ရမယ်လို့ထင်ထားတာ။ အခုအခြေအနေနဲ့ ငြိမ်းချမ်းရဖို့က ဝေးသေးတယ် ထင်တယ်။ အခြေအနေ မကောင်းတော့ စစ်ရှောင်ကိုပဲ ပြန်လာနေရတယ်။ စစ်ပွဲတွေကလည်း ငြိမ်မလိုလိုနဲ့ ထပ်ပြန်ဖြစ် တယ်ဆိုတော့ ဘယ်လို လုပ်ရမှန်းမသိဘူး။ မြန်မြန်ငြိမ်းချမ်းအောင်လုပ်ပေးပါ။ စစ်ရှောင်တွေ ကိုယ့်ရပ်ရွာတွေပြန်ပြီးတော့ စိုက်ပျိုးရေးတွေ၊ မွေးမြူရေးတွေလုပ်ပြီး ပျော်ရွင်စွာ ကျမတို့နေထိုင်ချင်ပါတယ်။ စစ်ရှောင်မှာလည်း ကြာကြာ မနေချင်တော့ ဘူး။ အိမ်ပြန်ချင်ပါပြီ”
ဒေါ်ရွယ် (ကချင်ပြည်နယ်မှ စစ်ရှောင်တစ်ဦး)

“ မြို့နေလူထုတွေပါ ထိတ်ထိတ်လန့်လန့်ဖြစ်ပြီး ကျီးလန့်စာစားရသလိုမျိုးဖြစ်နေတာ။ ကိုဗစ်လည်းကြောက်ရ၊ ရိုးရိုးသား သား ကိုယ့်စီးပွား ကိုယ်ရှာနေပေမယ့်လည်း အန္တရာယ်မကင်း၊ ဘယ်နေရာက ဗုံးထကွဲလိုက်မလဲ၊ ဘယ်နေရာမှာ တိုက်ပွဲ တွေဖြစ်ပြီး ကိုယ်က ကြားညှပ်ပြီးတော့ အသေခံလိုက်ရမလဲဆိုတဲ့ စိုးရိမ်စိတ်တွေနဲ့ နေနေကြတာပါ”

စက်တင်ဘာ ၂၁ ဟာ နိုင်ငံတကာငြိမ်းချမ်းရေးနေ့ဖြစ်ပြီး ကမ္ဘာနဲ့တစ်ဝန်းမှာ ငြိမ်းချမ်းရေးနေ့ကို ပုံစံမျိုးစုံနဲ့အထိမ်းအမှတ်ပွဲ တွေ ပြုလုပ်နေကြမှာဖြစ်ကြပေမယ့်လည်း လက်ရှိမြန်မာနိုင်ငံကပြည်သူတွေကတော့ ကိုဘစ်ဘေး၊ စစ်ဘေးတွေအောက် မှာ မငြိမ်းချမ်းတဲ့ ဒုက္ခတွေကိုခံစားနေကြရတဲ့အတွက် ငြိမ်းချမ်းရေးနေ့ဆိုတာ သူတို့နဲ့ဘာမှ မသက်ဆိုင်နေသလိုဖြစ်နေ ပါတယ်။ ထို့အတူ ဖေဖော်ဝါရီ ၁ ရက်နေ့ စစ်အာဏာသိမ်းမှုနဲ့အတူ စစ်ဘေးရှောင်ပြည်သူတွေလည်း တိုးသထက် တိုးလာနေပြီး စစ်ရှောင်စခန်းတွေမှာ ခက်ခဲစွာနဲ့ခိုလှုံရှင်သန်နေထိုင်နေရပါတယ်။ ဒါကြောင့် ယခုနှစ် အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ ငြိမ်းချမ်းရေးနေ့အတွက် လက်ရှိစစ်ဘေးရှောင်အမျိုးသမီးတွေရဲ့ လက်ရှိ တိုင်းပြည်မငြိမ်းချမ်းမှုအပေါ် ခံစားချက်၊ သူတို့ရဲ့မျှော်လင့်ချက်တွေ၊ သူတို့ရဲ့ဖြစ်ချင်တဲ့စိတ်ဆန္ဒတွေကို Honest Information က စုစည်းကာ ကောက်နုတ် ဖော်ပြပေးလိုက်ရပါတယ်။

“ ကျမတို့ဘဝက သေမထူးနေမထူးတွေပါ။ စစ်ရှောင်ကာလ မကျော်လွန်သေးဘဲ ရောဂါ ရောက်လာတယ်။ ရောဂါရောက် ပြီးနောက်မှာ စစ်အာဏာသိမ်းတယ်။ ကျမတို့အားတွေလည်း မရှိတော့ဘူး”

“ ပြီးခဲ့တဲ့ ဇူလိုင်လကဆိုရင် စခန်းမှာ စားသောက်ရေးအဆင်မပြေတာကို မီဒီယာသမားတစ်ချို့ကိုပြောမိလို့ နောက်တစ်ခါ ပြောရင် ရိက္ခာထပ်ဖြတ်ခံရမယ်လို့ စစ်ကောင်စီအစိုးရက အိုင်ဒီပီစခန်းတာဝန်ခံကနေတဆင့် ခြိမ်းခြောက်ပြောဆိုတာခံရ ဖူးတယ် ”

” အခုချိန်အလိုအပ်ဆုံးက စားနပ်ရိက္ခာပေါ့၊ အလုပ်အကိုင်လည်းမရှိတော့ ပိုခက်ခဲကြတယ်။ အလုပ်အကိုင်လည်း ခေါ်တဲ့ဟာမရှိတော့ရေရှည်အတွက်တော့ ဘာမှအစီအစဉ်မရှိဘူးဖြစ်နေတယ်”

“ စစ်အာဏာသိမ်းပြီးနောက်ပိုင်းလူတိုင်းဘဝ မလုံခြုံတော့ပါဘူး။ အမျိုးသမီးတွေဆိုတာ ခန္ဓာဗေဒအရရယ်၊ လူ့အသိုင်း အဝိုင်း အမြင်အစွဲတွေအရ ပိုပြီး ထိခိုက်နိုင်တဲ့သူတွေဖြစ်တဲ့အခါ မလုံခြုံမှုအန္တရာယ်ပိုခံစားရတယ်”

ခမောက်တွေကို အော်ဒါမှာသူမရှိလဲ တောင်ယာထဲ ဆင်းလို့ မရတဲ့ အချိန်တွေဆို သူငယ်ချင်း အချင်းချင်းဖွဲ့ပြီး ပြုလုပ်ကြ လေ့ရှိပါတယ်။ ခမောက်တွေကို ရက်လုပ်လာတာဟာ နှစ်ပေါင်း ၂၀ ကျော်လာခဲ့ပါပြီ။ တစ်ဆင့်ပြီး တစ်ဆင့် လက်ဆင့် ကမ်းပြီး လက်ရှိအချိန်ထိ တည်ရှိနေဆဲပါ။

“ကိုဗစ်ကပ်ရောဂါ တတိယလှိုင်းနဲ့ စစ်တပ်အာသိမ်းမှုကြောင့် ပြည်သူအများစုမှာ အဆင်မပြေဖြစ်နေကြသလို တိုင်းရင်းသား ဘာသာသင်တဲ့ ဆရာ၊ဆရာမတွေမှာလည်း စားဝတ်နေရေး အခက်အခဲတွေရှိနေတဲ့အတွက် ရသင့်ရထိုက် တဲ့ အခွင့်အရေးကို ပေးစေချင်တယ်”