အနိမ့္ဆံုးအေျခခံလစာ၊ ေန႕စဥ္ကုန္ေစ်းႏႈန္းနဲ႕ တိုက္ပဲြ၀င္အမ်ဳိးသမီးမ်ား

အထည္ခ်ဳပ္ စက္ရံုအလုပ္သမားမ်ား၏ အိမ္အျပန္ျမင္ကြင္း (ဓါတ္ပံု – BWU)

ေသြး (စစ္ကိုင္း)။ ။

“မိုးလင္းကေန မိုးခ်ဳပ္အလုပ္လုပ္ရေတာ့ အခ်ိန္ပိုေၾကးေလးေမွ်ာ္မိတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ က်မတို႔စက္ရံုက အခ်ိန္ပိုေၾကးမေပး ေတာ့ဘူး။ တေန႔လုပ္ခလစာ (၄၈၀၀)က်ပ္ဆိုတာက ဒီေခတ္ႀကီးထဲမွာ မေလာက္ငွေတာ့ဘူး။ ဟင္းေကာင္းဟင္းမြန္စားရ တဲ့ေန႔ဆိုတာလည္း မရွိေတာ့သေလာက္ပါပဲ”

“ဘီယာဆိုင္ေတြသြား၊ ဘီယာေသာက္ေနတဲ့ေယာက္်ားေတြေရွ႕ရပ္ၿပီး၊ ‘အစ္ကိုတို႔ ဒီစီးကရက္အရသာေလးျမည္းစမ္းၾကည့္ ပါလား’လို႔ အခ်ိဳသာဆံုးေလသံနဲ႔ေျပာရတာ မလြယ္ပါဘူးအစ္မရယ္။ ဒီလိုစီးကရက္ကိုပါ မိန္းကေလးတန္မဲ့ မီးညွိေပးရတဲ့ အလုပ္ကို ဘယ္လုပ္ခ်င္ပါ့မလဲ။ ဒါေပမယ့္စား၀တ္ေနေရးက ရွိေနေသးေတာ့ မလုပ္ခ်င္လို႔လည္းမျဖစ္ဘူး”

“ကန္စြန္းရြက္တစည္းေတာင္ (၃၀၀)နဲ႔ (၄၀၀)က်ပ္ေပး၀ယ္စားေနရေတာ့ သမီးငိုခ်င္လာတယ္။ စတိုးဆိုင္မွာ တေနကုန္ မတ္တပ္ရပ္ေနရတာ။ ၀င္လာသမွ်လူေတြကို မၿပံဳးခ်င္လည္း ၿပံဳးျပေနရတာ။ တလလံုးမွာ နားရက္ဆိုလို႔လည္း (၄) ရက္ပဲ ရွိတယ္”

အခုေျပာခဲ့တာေတြက အထည္ခ်ဳပ္စက္ရံုမွာ လုပ္ကိုင္ေနရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတဦး၊ စီးကရက္ျဖန္႔ခ်ိေရးကုမၸဏီတခုမွာ အလုပ္ လုပ္ေနတဲ့မိန္းကေလးနဲ႔ စတိုးဆိုင္ႀကီးတခုမွာ အေရာင္းစာေရးမ အလုပ္လုပ္ေနရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတဦးတို႔ရဲ႕ ရင္ဖြင့္သံေတြ ပါ။ လုပ္ခလစာနည္းပါးလြန္းလွတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အလုပ္တေနရာတည္ၿမဲဖို႔နဲ႔ ပံုမွန္၀င္ေငြေလးရဖို႔အတြက္ကိုပဲ အမ်ိဳးသမီး ေတြဟာ ေတာ္ေတာ္ေလး ရုန္းကန္ေနရပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လစာမ်ားမ်ားေပးတဲ့ကုမၸဏီေတြ၊ အလုပ္ေတြဆိုတာ မရွိဘူးမဟုတ္ေပမယ့္ အနည္းဆံုးဘြဲ႔(၂)ခုေလာက္ရ ထားမွ၊ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ အဂၤလိပ္စာအရည္အခ်င္းလည္း ေကာင္းမြန္မွ၊ အဆက္အသြယ္ေကာင္းမွသာ ရရွိတတ္တာပါ။ ဒါ ေၾကာင့္ အမ်ိဳးသမီးအမ်ားစုဟာ ေရွ႕ဆက္ဘ၀တက္လမ္းဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို မၾကည့္ႏိုင္ၾကဘဲ ဘ၀ရပ္တည္မႈအ တြက္ အဆင္ေျပႏိုင္မယ္ထင္တဲ့ လုပ္ငန္းေတြမွာပဲ အလုပ္၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ေနရတာပါ။

“မပိုးအိမြန္” ဟာ ရန္ကုန္တိုင္းေဒသႀကီးကို တရြာမေျပာင္း သူေကာင္းမျဖစ္ဆိုတဲ့ထံုးကို ႏွလံုးမူၿပီးေရာက္ရွိလာတဲ့ ေရႊ႕ ေျပာင္းအလုပ္သမတဦးျဖစ္ပါတယ္။ သူမရဲ႕ဇာတိက မေကြးတိုင္းေဒသႀကီး၊ ပခုကၠဴၿမိဳ႕နယ္ထဲက ရြာေလးတရြာကပါ။ သူမ ရန္ကုန္ကိုေျပာင္းမလာခင္ အေစာပိုင္းကာလေတြတုန္းကေတာ့ မိုးမွန္မွန္ရြာသြန္းၿပီး လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရးလုပ္ငန္း အဆင္ ေျပလို႔ သူမမိဘေတြဟာ မခ်မ္းသာေပမယ့္ ရြာမွာတင့္ေတာင့္တင့္တယ္ေနထိုင္အဆင္ေျပခဲ့ပါတယ္။ သို႔ေပမယ့္ျမန္မာႏိုင္ငံ တ၀ွမ္း ရာသီဥတုေဖာက္ျပန္မႈမ်ားေၾကာင့္ မိုးေလ၀သလည္း မမွန္၊ စိုက္ပ်ိဳးသီးႏွံျဖစ္ထြန္းမႈလည္း နည္းပါးလာတာေၾကာင့္ သူတို႔ရဲ႕မိသားစု စီးပြားေရးက တျဖည္းျဖည္း ခြ်တ္ၿခံဳက်လာပါေတာ့တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ လယ္ယာလုပ္ငန္းက အဆင္မေျပေတာ့တဲ့အခါ သူမရဲ႕အစ္ကိုျဖစ္သူ မေလးရွားကို သြားေရာက္အလုပ္လုပ္ကိုင္ဖို႔ သူတို႔မွာရွိတဲ့ လယ္ေလးယာေလးေတြကိုေပါင္ႏွံ၊ တခ်ိဳ႕ကို အၿပီးပိုင္ေရာင္းခ်ၿပီး အစ္ကိုျဖစ္သူရဲ႕စရိတ္ကို ေျဖရွင္းေပးလိုက္ ၾကရသလို မပိုးအိမြန္ကလည္း တဖက္တလမ္း ၀င္ေငြရေရးအတြက္ ရန္ကုန္ကို တက္လာခဲ့ရပါတယ္။

“အေမနဲ႔အေဖက က်မကို ရန္ကုန္မွာထားရတာ၊ အလုပ္လုပ္ေနတာကို စိတ္မခ်ဘူးလို႔ ခဏခဏေျပာတယ္။ ရြာမွာလည္း ေနထိုင္လုပ္ကိုင္ဖို႔က အဆင္မေျပဘူးေလ။ က်မလုပ္ေနတဲ့ အထည္ခ်ဳပ္စက္ရံုမွာ အလုပ္၀င္စကေတာ့ တလကို (၂)သိန္း ခြဲနီးပါးရတယ္။ ရက္မွန္ေၾကး၊ အခ်ိန္ပိုေၾကးေတြ ေပါင္းလိုက္ရင္၊ က်မက ျခစ္ျခဳပ္စားေသာက္ၿပီး အိမ္ကို(၁)သိန္းေလာက္ ပို႔ေပးတယ္”

၂၀၁၈ ခုႏွစ္၊ ေမ ၁၄ ရက္ေန႔မွာ အလုပ္သမားမ်ားအတြက္ အနိမ့္ဆံုး အေျခခံလုပ္ခလစာကို (၁)ရက္ (၄၈၀၀)က်ပ္သတ္ မွတ္ေၾကာင္း၊ “အနည္းဆံုးအခေၾကးေငြသတ္မွတ္ေရးဆိုင္ရာအမ်ိဳးသားေကာ္မတီ” က ထုတ္ျပန္ေၾကညာပါတယ္။ ေနာက္ ဆက္တြဲကေတာ့ မပိုးအိမြန္အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ အထည္ခ်ဳပ္စက္ရံုသူေဌးက မကိုက္ေတာ့ဘူး၊ ကုန္က်စရိတ္ေတြမ်ားတယ္ ဆိုၿပီး ရက္မွန္ေၾကးနဲ႔ အခ်ိန္ပိုေၾကးကို မေပးေတာ့ဘဲ ျဖတ္ခ်ပစ္ခဲ့တာပါ။

(၁၀)ေပပတ္လည္ အခန္းက်ဥ္းေလးဟာ မပိုးအိမြန္တို႔လို အေျခခံအလုပ္သမမ်ားအတြက္ နားခိုေမွးစက္ရာပါ။ လိႈင္သာ ယာစက္မႈဇုန္နဲ႔နီးတဲ့ ရပ္ကြက္ေလးထဲမွာ ဖြင့္ထားတဲ့ အေဆာင္ေတြထဲကတခုေပါ့။ အေဆာင္ရဲ႕အခန္းက်ဥ္းေလးမွာ သူမနဲ႔ အတူ တျခားအလုပ္သမ(၂)ဦးတို႔ ေနထိုင္အိပ္စက္ရပါတယ္။ နယ္က အေဖ၊ အေမတို႔နဲ႔အတူေနခဲ့တဲ့ က်ယ္၀န္းတဲ့အခန္းနဲ႔ က်ယ္ျပန္႔တဲ့ ေျမေနရာေတြကို လြမ္းၿပီးရင္း လြမ္းေနရတယ္၊ သတိရေနမိတယ္လို႔လည္း သူမက မငိုေပမယ့္ ရႈိက္တ၀က္ ေလသံနဲ႔ ေျပာျပပါတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့(၂)ႏွစ္က အေဆာင္လခက က်ပ္(၄)ေသာင္းပဲေပးခဲ့ရေပမယ့္ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ကုန္ေစ်းႏႈန္းတက္တယ္ဆိုတဲ့ အ ေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ တလက်ပ္(၆)ေသာင္းအထိေပးၿပီး ေနထိုင္ေနရတာပါ။ မပိုးအိမြန္လည္း တလမွာက်ပ္(၂)ေသာင္း အခ်ိဳး က်ထည့္၀င္ေနရတာ ျဖစ္ပါတယ္။

တေန႔မွာ က်ပ္(၄၈၀၀)က်ပ္ပဲရလို႔ တနဂၤေႏြမပါဘဲ တလမွာ က်ပ္(၁၂၄၈၀၀)က်ပ္၊ (၁၂၉၆၀၀)က်ပ္သာရပါေတာ့တယ္။ ဒီ ၾကားထဲ စားေသာက္ဖို႔အတြက္ ကုန္ေစ်းႏႈန္းကပါ တရိပ္ရိပ္တက္လာလို႔ မိဘေတြဆီ တလ(၁)သိန္းမေျပာနဲ႔၊ (၅)ေသာင္း က်ပ္ ေပးပို႔ႏုိင္ဖို႔ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္စုေဆာင္းေပးပို႔ေနရတယ္လို႔ မပိုးအိမြန္က ေျပာျပတယ္။

တေန႔လာ ၾကက္ဥေၾကာ္၊ ေနာက္တေန႔မွာ ဘဲဥဟင္း၊ ေနာက္တေန႔မွာေတာ့ ပဲျပဳတ္ စသျဖင့္ အေျပာင္းအလဲျဖစ္ရံုေလး ရွင္သန္ဖို႔ စိစစ္ေနရတယ္လို႔လည္း သူမက ဆိုပါတယ္။

“မဇာျခည္ေအာင္”က စီးကရက္ျဖန္႔ခ်ိတဲ့ကုမၸဏီက အေရာင္း၀န္ထမ္းတေယာက္မို႔ လစာအျပင္ စီးကရက္(၁)ဗူးေရာင္းခ်ရ တိုင္း ေကာ္မရွင္ရပါတယ္။ တလမွာ လစာ(၂)သိန္းနဲ႔ ေကာ္မရွင္ရတဲ့ေငြေၾကးတခ်ိဳ႕ဟာ သူမတို႔မိသားစုအတြက္ေတာ့ အ နည္းနဲ႔အမ်ားဆိုသလို အေထာက္အကူျပဳေနပါတယ္။ သူမဟာ ဖခင္ျဖစ္သူကြယ္လြန္သြားခဲ့ၿပီမို႔ မိခင္မုဆိုးမနဲ႔ ေမာင္ငယ္ ေလးတို႔ကို ရွာေဖြေကြ်းေမြးေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ တာ၀န္ယူထားရသူပါ။ ေတာင္ဥကၠလာပဘက္မွာ အိမ္ငွားေနရတာျဖစ္ၿပီး မိခင္ ျဖစ္သူက မနီးမေ၀းက ေစ်းေလးရဲ႕တေနရာမွာ ေစ်းေရာင္းပါတယ္။

“သမီးက မိသားစုမွာအႀကီးဆိုေတာ့ အိမ္စရိတ္ကာမိဖို႔လိုတယ္ေလ။ ဒါေတာင္ အေမက ေစ်းေရာင္းေနလို႔။ အိမ္စရိတ္က လည္း တလထက္တလ မ်ားမ်ားလာတယ္။ စီးကရက္ေရာင္းရတာက ထင္သေလာက္ မလြယ္ပါဘူးအစ္မရယ္။ ပတ္၀န္း က်င္ကလည္း အထင္ေသးသလိုၾကည့္ၾကတယ္။ တမတ္တပ္တပ္နဲ႔ဘီယာဆိုင္ေတြမွာ ဝိုင္းစံုလွည့္သြားေနရေတာ့ အိမ္ျပန္ ေရာက္ရင္ ေျခေထာက္ေတြဆို ကိုင္ရိုက္ထားသလိုပဲ”

မဇာျခည္ေအာင္ကလည္း ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြတက္လို႔ ေသာကေရာက္ေနရတဲ့အေၾကာင္းကို အခုလို ဆက္ေျပာပါတယ္။

“ေမာင္ေလးက ဒီႏွစ္တကၠသိုလ္တက္ရမွာမို႔ သူ႔ေက်ာင္းကားခ၊ ေက်ာင္းစရိတ္ေတြရွိလာမယ္။ ဒါေတာင္ေမာင္ေလးက(၁၀) တန္းကို ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ေအာင္လို႔သာ။ သားအမိ(၃)ေယာက္ပဲရွိတာေတာင္ စားဖို႔ေသာက္ဖို႔နဲ႔ တျခားလူမႈေရးကုန္က်စရိတ္ ေတြေပါင္းလိုက္ရင္ တေန႔ကို(၇၀၀၀)က်ပ္ အနည္းဆံုးပဲ။ မနက္စာေတာင္ တူတူတန္တန္မစားႏိုင္ပါဘူး။ ပဲျပဳတ္ဆီဆမ္း၊ ထမင္းၾကမ္းခဲေလးေတြေလာက္ပဲ စားရတယ္။ တခါတေလက် လမ္းထိပ္ကမုန္႔ဟင္းခါးႏွစ္ပြဲ၀ယ္၊ ထမင္းနဲ႔ နယ္ဖတ္စားရ တယ္။ ပဲျပဳတ္ဆိုတာေတာင္ အနည္းဆံုး(၃၀၀)ဖိုး၀ယ္မွေလာက္တယ္။ မုန္႔ဟင္းခါးက ပါဆယ္ဆို အေၾကာ္မပါဘဲ အလြတ္ ေတာင္ (၅၀၀)က်ပ္ ျဖစ္သြားၿပီ။ မငတ္တာ ေတာ္ေသးတာေပါ့အစ္မရယ္”

“မလိႈင္သီတာျမင့္”က တဖက္ကအေ၀းသင္တကၠသိုလ္မွာ ေက်ာင္းတက္ေနသူျဖစ္ၿပီး တဖက္ကလည္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္၊ ေက်ာက္တံတားၿမိဳ႕နယ္ထဲက စတိုးဆိုင္တခုမွာ အေရာင္းစာေရးမလုပ္ေနသူျဖစ္ပါတယ္။ ေဒါပံုၿမိဳ႕နယ္ထဲက ရပ္ကြက္တခု မွာေနထိုင္သူမို႔ ၿမိဳ႕ထဲနဲ႔နီးတဲ့ အားသာခ်က္ေတာ့ရွိပါတယ္။ သူမမိသားစုမွာ မိခင္မရွိေတာ့ဘဲ ဖခင္ျဖစ္သူနဲ႔အတူ က်န္ ေမာင္ႏွမ(၂)ေယာက္နဲ႔ ဘ၀ကို ရုန္းကန္ေနရတာပါ။

သူမျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာက ဖက္ရွင္ဒီဇိုင္းနာတေယာက္ျဖစ္ေပမယ့္ ကံၾကမၼာက သူမကိုမ်က္ႏွာသာမေပးခဲ့ပါဘူး။ ဖက္ရွင္ဒီဇိုင္နာ ျဖစ္ဖို႔က သင္တန္းေၾကး(၅)သိန္း၀န္းက်င္ျဖစ္ေနလို႔ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရပါတယ္။ ဖခင္ႀကီးကလည္း သာမန္၀န္ထမ္းတဦးမို႔ ၀င္ေငြနဲ႔ ထြက္ေငြမွ်တေအာင္ မနည္းစီမံသံုးစြဲေနၾကရတာပါ။

“စတိုးဆိုင္မွာ ေနကုန္ေနခမ္းအလုပ္လုပ္ရတာ၊ လစာက(၁)သိန္းခြဲပဲရတယ္။ ဘြဲ႔ရေတြေတာင္ အလုပ္အကိုင္ မေရမရာျဖစ္ ေနၾကရတာအစ္မရယ္၊ ကိုယ့္မွာ အလုပ္ကေလးတခု ရွိေနေသးတာ ေတာ္ေသးတာေပါ့လို႔ ေျဖသိမ့္ရတယ္။ ဆိုင္ကို အ၀တ္ အစားလာ၀ယ္တဲ့သူေတြက အကႌ်(၁)ထည္ (၂)ေသာင္း(၃)ေသာင္းဆိုလည္း ၀ယ္ၾကတာပဲ။ သမီးဘ၀နဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ လိုက္ေတာ့ တလလံုးလုပ္တာေတာင္မွ (၁)သိန္းခြဲပဲရတဲ့သူက အဲဒီလိုတန္ဖိုးႀကီးအ၀တ္အစားေတြကို ၀ယ္ဖို႔၀တ္ဖို႔ စိတ္ ကူးေတာင္ မယဥ္ရဲပါဘူး”

အေျခခံစားေသာက္ကုန္ေတြ ေစ်းတက္ေနတဲ့ဒဏ္ကို မလႈိင္သီတာျမင့္လည္း တျခားမိန္းကေလးေတြလိုပဲ ခံစားေနရပါ တယ္။

“ထမင္းဘူးထဲ ၾကည့္ေတာ့လည္း ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ဟင္းရယ္လို႔ မပါသေလာက္ပါအစ္မရယ္။ ကန္စြန္းရြက္၊ ခ်ဥ္ေပါင္ ရြက္ေတာင္ ေစ်းတက္ေနတာ၊ ဆန္ေစ်းကလည္းတက္တယ္။ စတိုးဆိုင္ပိတ္ခ်ိန္က ည(၉)နာရီဆိုေတာ့ သာေကတေဒါပံု ကို ေအာက္ဆိုက္ကားစီးၿပီးမွ ျပန္ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ YBS ဘတ္စကားေတြက ရွားပါးနည္းပါးသြားၿပီေလ။ ေအာက္ဆိုက္ကားေတြကလည္း YBS နံပါတ္တပ္ထားတဲ့ကားေတြေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ပံုမွန္ (၂၀၀)ေပးရေပမယ့္ သူတို႔ကို (၃၀၀) က်ပ္ ေပးရတယ္” လို႔လည္း ေျပာျပပါတယ္။

အခုလို လုပ္ခလစာနဲ႔ ကုန္ေစ်းႏႈန္းျမင့္မားကြာျခားခ်က္ေတြေၾကာင့္ အမ်ိဳးသမီးေတြအေပၚ ဘယ္လိုသက္ေရာက္မႈရွိေနႏိုင္ ပါသလဲ။

အလုပ္သမားေရးရာလႈပ္ရွားသူ “ေဒၚမာမာဦး”က “အစားအေသာက္အခက္အခဲကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္ဖို႔ ေခြ်တာစားေသာက္ ရတယ္၊ အဲဒီလို ေခြ်တာလိုက္ရတဲ့အတြက္ လုပ္ငန္းခြင္မွာ စိုက္ထုတ္လိုက္ရတဲ့ ခြန္အားေတြ အျပည့္အ၀ျပန္မျဖည့္ႏုိင္ဘူး။ အဲဒီလိုျပန္မျဖည့္ႏိုင္ရင္ ေရရွည္မွာ က်န္းမာေရးထိခိုက္လာႏိုင္တယ္။ အရြယ္မတိုင္မီ အိုမင္းတာေတြ၊ ရင့္ေရာ္မႈေတြပါ ျဖစ္ လာႏိုင္တယ္” လို႔ ေျပာပါတယ္။

လက္ရွိအခ်ိန္မွာ ဆန္၊ ဆီ၊ အသား၊ ငါးနဲ႔ အသီးအႏွံ၊ အသီးအရြက္စတဲ့ အေျခခံစားေသာက္ကုန္ေတြ ေစ်းတက္ေနလို႔ အခက္ေတြ႔ေနရတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနပါတယ္။ တဖက္ကလည္း ေငြေၾကးေဖာင္းပြမႈႏႈန္းက ျမင့္တက္ေနပါတယ္။

“မပိုးအိမြန္” က မွိန္ေဖ်ာ့အားငယ္ေနတဲ့ မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ သူမရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို ဖြင့္ဟေျပာပါတယ္။

“ တခ်ိဳ႕အထည္ခ်ဳပ္စက္ရံုေတြ ပိတ္သြားၾကတယ္လို႔ ၾကားရတယ္။ အခုထိ က်မတို႔စက္ရံုမပိတ္ရေသးတာကိုပဲ ေက်းဇူး တင္ရမလို ျဖစ္ေနတယ္။ က်မက ႏိုင္ငံေရးေတြ ဘာေတြလည္း နားမလည္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြ အဆမတန္ တက္ေနတာကို ႏိုင္ငံေတာ္အႀကီးအကဲေတြ မသိလို႔လားလုိ႔ေတာ့ စဥ္းစားမိတယ္။ က်မတို႔လို အေျခခံအလုပ္သမေတြ၊ အလုပ္သမားေတြ ထမင္းေလးနပ္မွန္ဖို႔၊ လူလူသူသူေနရဖို႔ အစိုးရအေနနဲ႔ ကူညီေပးရင္ေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ အသက္ရွဴ ေခ်ာင္လာၾကမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္”