သတင်းဆောင်းပါး
“ ဂျပန်မှာဆိုအလုပ်နဲ့ အိမ်နဲ့ပဲအချိန်ကုန်မယ်။ ထောက်ပို့လုပ်နိုင်ပေမယ့် ကိုယ့်နိုင်ငံလိုတော့ စိတ်ရောကိုယ်ပါနှစ်ပြီး လုပ် နိုင်မှာမဟုတ်ဘူး။ အလုပ်ကြောင့်ဖြစ်ဖြစ် ပေါ့လျော့လာနိုင်တယ်။ ဒီမှာကအန္တရာယ်များပေမယ့် ကိုယ်ဆန္ဒရှိသလောက် လုပ်နိုင်တယ်။ အဓိကက ဆရာဝန်၊ ဆရာမမရှိတဲ့စစ်ရှောင်စခန်းတွေ၊ PDFတွေကို ကိုယ်တိုင်လိုက်ကုပေးချင်တာပါ။”
” ဟိုနေ့ကနေမကောင်းတော့ ဆေးခန်းသွားချင်တာမသွားနိုင်ဘူး။ ဆေးဖိုးရှစ်ထောင်တစ်သောင်းကုန်မှာ ဘယ်လိုတတ်နိုင် မလဲ။ ဒီပိုက်ဆံကို ဆေးခန်းသွားမယ့်အစား စျေးဖိုးပဲလုပ်လိုက်တယ်။ မိသားစုတွေစားလို့ရတာပေါ့။”
“အကြွေးတွေ၊ အိမ်စရိတ်တွေအတွက်တော့ ကျားခံတွင်းထဲဝင်ရမယ်ဆိုလည်း ဝင်မှရမယ့်အခြေအနေဆိုတော့ ဆက်ရုန်းရ ဦးမှာပေါ့”
“ညီမအရင်ကဆို ည၇နာရီ ၈ နာရီလောက်မှာ အလုပ်ကနေ တစ်ယောက်တည်း ဆိုင်ကယ်နဲ့ ပြန်တယ် အဲ့တုန်းက နည်းနည်းလုံခြုံသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် ခုတလော ညနေ ၄ နာရီခွဲဆိုပြန်ရပြီ။ သွားနေရင်း လာလုမလား။ တစ်ခုခုလုပ်မလား စိုးရိမ်စိတ်နဲ့ပေါ့။ အပြင်သွားမယ်ဆိုတစ်ယောက်တည်း မသွားရဲတော့ဘူး။”
“လူဖြစ်ရင်တော့ တစ်နေ့ သေရမှာ သိပေမယ့် စစ်ပွဲကြောင့် သေရတာကိုတော့ ရွံ့မုန်းလာတယ်။ ဒါနဲ့ စစ်ကြီး အမြန်ပြီးပါစေဆိုတဲ့ ဆန္ဒနဲ့ လက်နက်ကိုင်ထဲ ဝင်ခဲ့တာ”လို့ ထူးလေးက ပြောရင်း သူ့ဘဝအကြောင်းကို အစချီပါတယ်။
“အချိန်ကုန်၊ လူပန်းတဲ့အပြင် ငွေလည်းကုန်တဲ့အလုပ်ဖြစ်တော့ တော်ရုံစိတ်ရှည်သည်းခံ၊ ဝါသနာပါရုံလောက်နဲ့ကိုမရတာ။ ဘာလို့ဆိုလူနာအမျိုးမျိုး၊ စိတ်အထွေထွေရှိတယ်လေ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်လေသူတို့တွေအတွက် ညီမတို့လိုလူတွေရှိသင့်တယ်”
“ဒီ CDM လုပ်တဲ့ တစ်လျှောက်မှာ အမှန်တိုင်းပြောရရင် စိတ်လုံခြုံမှုမရှိဘူး။ မလွတ်လပ်ဘူး။ စားဝတ်နေရေးလည်း ကိုယ့် ဘာသာကို ဈေးရောင်းပြီး ရပ်တည်နေရတာ။ ခက်ခဲတယ်။ သူများတွေထက် ပိုကြိုးစားရတယ်။ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ၊ ရုပ်ပိုင်း ဆိုင်ရာတွေက ဘာမှလုံခြုံမှုမရှိနေဘူး။ အစ်မတို့ရှေ့မှာပဲ ဖမ်းတာတွေရှိတော့ ပိုလို့တောင် စိတ်လုံခြုံမှု မရှိဘူး။ ကိုယ့်နိုင်ငံ လည်း သူများနိုင်ငံနဲ့ နည်းတူ ဖွံ့ဖြိုးရမယ်၊ တိုးတက်ရမယ်၊ ဒီမိုကရေစီဆိုတဲ့ အနှစ်သာရ အရသာကို အပြည့်အဝ ခံစားစေချင် တယ်။ စစ်အာဏာရှင်ကို တော်လှန်ရေးတာက အစ်မတို့ နောက်ဆုံးပေါ့ ဆိုတဲ့ စိတ်နဲ့တောင့်ခံပြီး နေနေရတယ်”
“လမ်းမပေါ်ဖုန်းမထုတ်တာ အကောင်းဆုံးပါ။ လူနည်းတဲ့နေရာ တစ်ယောက်ထဲမသွားပါနဲ့ အိတ်တွေကို သေချာသတိနဲ့ကိုင်ပါ။ ဆိုင်ကယ်တို့ လူအုပ်စုတို့ ကပ်လာရင် သတိထားပါ။ တစ်ခုခုဆို လူရှိတဲ့စတိုးဆိုင်ထဲ ပြေးဝင်ပါ။ ဂရုစိုက်ကြပါ”
“ ကျမတို့ကိုအရမ်းအထင်သေးတယ်။ နှိမ်တယ်။ မကောင်းတဲ့မိန်းမလိုမြင်ပြီး လုပ်ချင်သလိုလုပ်နေကြတယ်။ အဲလိုခံစားရ တယ်”
မခွန်းဆင့်သွေး ကူညီရောင်းချပေးတဲ့ ပန်းချီဆရာကြီးတွေအနေနဲ့ တချို့ စားဝတ်နေရေး ပြေလည် သွားကြတာ၊ ကျူးကျော်အိမ်ကနေ အိမ်ငှားဘဝအဖြစ် ပြောင်းလဲသွားကြတာ၊ အကြွေးတွေ ကျေသွားတာ စသဖြင့် အဆင်ပြေသွားကြပါတယ်။
