အမျိုးသမီးများအသံ
အခက်အခဲကတော့ အိမ်ရှင်က မနက်မိုးလင်းလို့ ရုပ်မြင်တာနဲ့ ဆဲတယ်။ နားချိန်လည်း မရှိဘူး။ အိမ်ရှင်က ကျမ မိဘတွေနဲ့ ဖုန်းဆက်တာတွေ ဖုန်းပြောတာတွေ တွေ့ရင် နင့်ဖုန်းကို ရိုက်ခွဲပစ်မယ်ဆိုပြီး ဆဲတယ်။ နှစ်လလောက် လုပ်ပြီးတော့ သူတို့က ဆဲဆိုတော့ စိတ်ထိခိုက်ရတယ်။
၂၀၂၁ ခုနှစ် စစ်အာဏာသိမ်းပြီး နောက်မှာတော့ စစ်ကောင်စီနဲ့ ပူးပေါင်းပြီး ပအိုဝ်းဒေသတွေမှာ ဆက်ကြေး ကောက်ခံခြင်းနဲ့ စစ်သားများ စုဆောင်းရေးတွေကို တွင်တွင်ကျယ်ကျယ် ပြုလုပ်လာပါတယ်။
အောက်ခြေ လူတန်းစားတွေက ဝင်ငွေခွန်တွေ ဆောင်ရပြီး အောက်ခြေလူတန်းစားတွေနဲ့ ကိုက်ညီတဲ့ ဘယ်လိုအခွင့်ရေးတွေ၊ ရပိုင်ခွင့်တွေကိုရော ပြန်ရပါ့မလား။
သတ္တုတွေ တူးဖော်တော့ ထွက်လာတဲ့ အညစ်အကြေးတွေကို ချောင်းထဲ မြစ်ထဲတွေမှာ ပစ်တာတို့ဆိုရင် ဒေသခံတွေ ပြည်သူတွေကို ရောဂါကူးစက်မှုတွေ ဖြစ်စေတယ်။
“တပ်ထဲက ထွက်လာတော့ ကောင်းကောင်းခံစားလိုက်ရတာက လွတ်လပ်မှု ရှိတယ်။ တစ်ခုခု လုပ်မယ်ဆိုရင် ဟိုလူ့ကို ကြည့်ရ ဒီလူ့ကို ကြည့်ရတာမျိုး မလုပ်ရဘူး။ စကားပြောရင်လည်း အထက်အောက် မဟုတ်ဘူး။ တန်းတူ ဆက်ဆံတာ ခံရတယ်။”
စိတ်ကို ဘယ်လိုအားတင်းပြီးနေရသလဲဆိုတော့ တော်လှန်ရေးမှာ မိသားစု မစုံတော့တဲ့ သူတွေရယ်၊ ကိုယ်လက်အင်္ဂါ မရှိတော့တဲ့ သူတွေရယ်၊ ကိုယ့်သားအရွယ် သမီးအရွယ်လေးတွေ တောထဲ၀င်ပြီး အသက်စွန့်ပြီး တိုက်ပွဲ၀င်နေတဲ့ သူတွေရယ်နဲ့ စာရင် ကျမတို့ ဒုက္ခဆိုတာ ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး။
ဂျဲန်ဒါဒိုင်ယာလော့အစီအစဉ်ရဲ့ ကဏ္ဍတခုအဖြစ် အမေးအ ဖြေကဏ္ဍတွင် ဆရာမချောစုဟန်ရဲ့ ဆွေးနွေးချက်တွေကို နားထောင်ရမှာဖြစ်ပါတယ်
ကျမတို့ နေတဲ့ နေရာက မြွေပေါတယ်။ ဘယ်မှ မသွားရဲဘူး။ တောမှာက မီးကလည်း မရှိဘူးလေ။ ဆိုလာမီးလေးတွေနဲ့ပဲ နေကြတာဆိုတော့။ ဘယ်လောက်ပဲ နီးနီး မီးမပါပဲ လုံးဝ မသွားရဘူး။ ဘယ်သူမှလည်း မသွားရဲကြဘူး။ ဒါပေမယ့် စစ်ကြောင်းထိုးလာပြီဆိုရင်တော့ မြွေတွေ ဘာတွေ ကြောက်ချိန် မရဘူး။ လွတ်တဲ့နေရာ တွေ့တဲ့ နေရာ ပြေးရပြန်တာပါပဲ။
ဂျန်ဒါတန်းတူညီမျှမှုအတွက်လုပ်ဆောင်နေကြတဲ့ အမျိုးသမီးခေါင်းဆောင်များပါဝင်ဆွေးနွေးထားတဲ့ Gender Dialogue ဆွေးနွေးပွဲမှ ပြောစကားတချို့ကို ကောက်နုတ်တင်ပြလိုက်ပါတယ်။
CDM စလုပ်ပြီးကတည်းက အမေတို့နဲ့ ခြံလုပ်နေတာ အခုထိပဲ။ အရင်ကတော့ ကျောင်းဖွင့်ရင် အဖြူစိမ်းလေးနဲ့ ကျောင်းသွားတာပေါ့။ အခုတော့ ပေါက်ပြားကိုင်တယ်။ ခြံသွားပြီး တောင်ယာပေါက်တယ်။ ပေါင်းနုတ်တယ် အကုန်လုပ်တယ်။
နေ့စားလိုက်သင့်ရင်လည်း လိုက်တယ်။ အနည်းဆုံးတော့ စစ်အာဏာရှင် စနစ်အောက်မှာ ကျွန်မခံရဘူးလေ။
