ဓါတ်ပုံ အက်ဆေး

ဓလေ့ထုံးတမ်းတွေကြားထဲက ကြီးပြင်းလာတဲ့ အမျိုးသမီးအများစုကလည်း ဒီလို မီးဖိုချောင်ကိစ္စတွေဟာ အမျိုးသမီး တွေရဲ့ အလုပ်သာဖြစ်ကြောင်း လက်သင့်ခံထားကြပါတယ်။ ဒါကြောင့် ဆန်စပါး စစိုက်တဲ့အချိန်ကစပြီး စပါး ၊ဆန်ကြမ်း ၊ ဆန်ချော ရသည်အထိ အမျိုးသမီးတွေပဲ လုပ်ကိုင်ကြပါတယ်။

ပဲပုတ်လုပ်တာက ချက်ရပြုတ်ရတာဖြစ်တာကြောင့် အမျိုးသမီးအလုပ် တစ်ခုလိုပင် သတ်မှတ်ကြပါတယ်။ အမျိုးသားတွေက အထူးတလည် လုပ်တာမျိုး မရှိပါဘူး။
တစ်ချို့တွေဆို ပဲပုတ်ချက်ပြီး ‌‌ရောင်းရတဲ့ဝင်ငွေကို တစ်ချို့အိမ်ထောင်ဦးစီးတွေက အသိအမှတ်မပြုကြပါဘူး။ ဘာကြောင့် လဲဆိုတော့ များပြားတဲ့ ဝင်ငွေမဟုတ်တဲ့အတွက်ကြောင့် ဖြစ်ပါတယ်။

ကျောက်တလုံးကြီးမှာ ပအိုဝ်းတိုင်းရင်းသား အများစုနေထိုင်ကြပြီး သနပ်ဖက်၊ပြောင်း၊ စပါး၊ ကြက်သွန်၊လုပ်ငန်းတွေကို လုပ်ကိုင်ကြပါတယ်။ တဖက်မှာလည်း တနိုင်တပိုင် ကိုယ်ပိုင်လုပ်ငန်းဖြစ်တဲ့ ပအိုဝ်းရိုးရာ လွယ်အိတ်၊ ပလိုင်း၊ မုန့်ကျွတ်၊ မုန့်လက်ကောက် စတဲ့ ဒေသထွက်အစားအသောက်တွေကိုလည်း လုပ်ကြပြီး အသက်မွေးဝမ်းကျောင်း ပြုကြပါတယ်။

မိနစ် ၂၀ လောက် မောင်းလာလိုက်မယ်ဆိုရင် နောင်ဟဲင်းကျေးရွာကို ရောက်ရှိ လာမှာ ဖြစ်ပါတယ်။ ရွာအဝင်မှာ ပထမဆုံးတွေ့ရမှာက မိသားစုသုံးယောက် တနိုင်တပိုင်မုန့်ကြွပ်လုပ်ငန်း လုပ်ကိုင်နေ တာကို တွေ့မြင်ရမှာ ဖြစ်ပါတယ်။

ခမောက်တွေကို အော်ဒါမှာသူမရှိလဲ တောင်ယာထဲ ဆင်းလို့ မရတဲ့ အချိန်တွေဆို သူငယ်ချင်း အချင်းချင်းဖွဲ့ပြီး ပြုလုပ်ကြ လေ့ရှိပါတယ်။ ခမောက်တွေကို ရက်လုပ်လာတာဟာ နှစ်ပေါင်း ၂၀ ကျော်လာခဲ့ပါပြီ။ တစ်ဆင့်ပြီး တစ်ဆင့် လက်ဆင့် ကမ်းပြီး လက်ရှိအချိန်ထိ တည်ရှိနေဆဲပါ။

သနပ်ဖက်လုပ်ငန်းကို အသက်မွေးဝမ်းကျောင်းပြုတဲ့ လုပ်ငန်းအဖြစ် သတ်မှတ်ကြပြီး ပအိုဝ်းကိုယ်ပိုင်အုပ်ချုပ်ခွင့်ရဒေသရှိ ပအိုဝ်းတောင်သူများသာမက တောင်ကြီးမြို့နယ်နဲ့ မြို့စွန် မှာရှိတဲ့ ကျေးရွာတွေမှာလည်း သနပ်ဖက်လုပ်ငန်းကိုဘိုးဘွားအစဉ်အဆက်က တည်းက ယခုထိ လုပ်ကိုင်နေကြဆဲဖြစ်ပါတယ်။

ဗုဒ္ဓဘာသာအစဉ်အလာအရ နေ့ထူးနေ့မြတ်အဖြစ် သတ်မှတ်ထားတဲ့ ဝါတွင်းသုံးလစဝင်ချိန် ဝါဆိုလပြည့်နေ့တွေဆိုရင် လည်း ဓနုတိုင်းရင်းသားနဲ့ ပအိုဝ်းတိုင်းရင်းသား လူပျို၊ အပျိုတွေက ဘုရားဆွမ်းကပ်ရန် နေအိမ်မှ ဘုန်းကြီးကျောင်းဆီသို့ စီတန်းလှည့်လည်ခဲ့ကြပါတယ်။ အမျိုးသမီးများက မုန့်၊ ပန်းတွေနဲ့ ဘုရားဆွမ်းတော်ခွက်ထဲမှာ ပြင်ဆင်ထားတဲ့ ဆွမ်းတော်ပန်းကန်ကို အ‌ရှေ့ဘက်ကနေ ယူဆောင်လာရပြီး အမျိုးသားတွေကတော့ ရိုးရာ အိုးစည်၊ ဗုံမောင်း၊ ဝါးလက်ခုပ်၊ စတဲ့ ရိုးရာသံစဉ်မျိုးစုံဖြင့် တီးမှုတ်ကာ ပျော်ရွှင်စွာဖြင့်နေ့ထူးနေ့မြတ်လေးကို ဖြတ်သန်းလေ့ ရှိကြပါတယ်။

ယခင်ချိန်တွေမှာ ပအိုဝ်းကျေးရွာအများစုကတော့ ပအိုဝ်းရိုးရာ အိုးစည်တွေကို အမျိုးသားတွေကသာ အမြဲတီးလေ့ ရှိကြပါတယ်။ အမျိုးသမီးတွေ အဲ့ဒီအိုးစည်ကို တီးရင် ဘုန်းနိမ့်တယ်၊ နတ်မကြိုက်ဘူး၊ အိုးစည် အသံကောင်းကောင်း မထွက်ဘူးဆိုပြီး အယူရှိကြတဲ့အတွက် အမျိုးသမီးတွေကို တီးဖို့ နေနေသာသာ ထိတောင် ပေးမထိ ခဲ့ပါဘူး။

ဖေဖော်ဝါရီလ ၁ ရက်နေ့ စစ်အာဏာသိမ်းပြီးနောက်ပိုင်းမှာတော့ အသွားအလာ ပိတ်ပင်ထားပြီး မလွတ်လပ်သည့်အပြင် နေရာတိုင်းမှာလည်း စစ်ဆေးရေးဂိတ်တွေလည်း အများပြားရှိလာပါတယ်။ ယခုဆိုရင်ကိုဗစ်-၁၉ ရောဂါ ပျံနှံ့နေမှုကြောင့် ဟိုပုံး တောင်ကြီးစစ်ဆေးရေးဂိတ်အနီး တောင်ကြီးမြို့သို့ သွားမည့် မည်သူမဆို ကိုဗစ်-၁၉ ရောဂါရှိမရှိ စစ်ဆေးရမည် ဖြစ်ပြီး စစ်ဆေးခ ၁၀,၀၀၀ ကျပ်လည်း ပေးဆောင်ရမယ်လို့ မြို့နယ် ကိုဗစ်-၁၉ ထိန်းချုပ်‌ရေးနှင့် အရေးပေါ်တုံ့ပြန်ရေး ကော်မတီတွေက ထုတ်ပြန်ထားပါတယ်။ ဒီထုတ်ပြန်မှုကြောင့် ဆန်၊ ဆီး၊ ဆားကုန်ရင် တောင်ကြီးကို တက်လာပြီးဈေးသုံးနိုင်ဖို့ အတွက် အခက်တွေ့ နေရပါတယ်။ ဘာလို့လည်းဆိုတော့ ငွေကျပ် ၁၀,၀၀၀ ဆိုတာဟာ တောင်သူတွေရဲ့ ၃ ရက်စာ လုပ်အားခလောက်ဖြစ်နေလို့ပါပဲ။

ထူးခြားတဲ့ ဓလေ့တစ်ခုကတော့ အိမ်ထောင်ရှိ ဟိန္ဒူအမျိုးသမီးတွေဟာ သူတို့ရဲ့ခင်ပွန်းသည်တွေ အသက်ရှည်ဖို့ ကျန်းမာဖို့ ကရ်ဝါကျသ် ဥပုသ်ကိုစောင့်ပေးတဲ့ဓလေ့ပါ။

ဟင်္သာတမြို့နဲ့ မနီးမဝေးမှာရှိတဲ့ နိဗ္ဗာန်ကျေးရွာအုပ်စုက အမျိုးသမီးအများစုဟာ နေ့စားအလုပ်တွေနဲ့  အဓိက အသက်မွေးဝမ်းကျောင်းပြုကြပါတယ်။