“စက်ရုံပိတ်လိုက်တဲ့ ကာလမှာ အလုပ်သမားတွေ စားဝတ်နေရေး ကျပ်တည်းတယ်။ အဲ့ဒါတွေအတွက် နစ်နာကြေးပေးဖို့ပြောတော့ သူတို့ဘက်က စက်ရုံပိတ်တာ မီးလောင်လို့ပိတ်တာ။ အဲ့တုန်းက လစာမဲ့လို့ စာကပ်ထားတယ်ဆိုပြီး ငြင်းတယ်”

“ကျမက ညီမဆီကိုသွားတွေ့ဖို့အတွက် စားရိတ်ရအောင် တစ်ရက်မှာ ငွေလေးလေးငါးထောင်ရမလားဆိုပြီး ကြုံရာကျဘမ်း အလုပ်တွေကို လုပ်ခဲ့ရတယ်။ အလုပ်မလုပ်ရတဲ့နေ့တွေမှာဆိုရင် တခြားလူတွေဆီက ငါးထောင်တစ်သောင်း အကူညီတောင်း ပြီးတော့ ညီမရုံးချိန်းကိုတက်ခဲ့ရတယ်။”

အမျိုးသမီးတယောက် အသံလွှင့်သမားအဖြစ် လုပ်တဲ့သတင်းဟာ နောက်တနေ့သတင်းစာတွေမှာ သတင်းထူးကြီးတခုအဖြစ် ရေးသား ဖော်ပြကြပါတယ်။ ဝေဖန်ရေးသမားများကလည်း အထစ်အငေါ့မရှိ ပြောနိုင်ခဲ့တာကို ချီးကျူးကြပါတယ်။

အထူးသဖြင့် နိုင်ငံခြားအမည်တွေကို မှန်မှန်ကန်ကန် ရွတ်ဆိုပြောကြားနိုင်တာကို ထုတ်ဖော်ချီးကျူးဖြစ်ကြပါတယ်။ သြဂုတ် ၂၁ ရက်နေ့ကျတော့ “၆နာရီသတင်း” အစီအစဉ်ကို ပထမဆုံး စဖတ်ကြားရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် နောက် ၂ လကြာတော့ သူအလုပ်ပြုတ် သွားပါတယ်။ ဘီဘီစီက အမျိုးသမီးတယောက်ကို အမြဲတမ်း ဝန်ထမ်းတယောက်အဖြစ် မခန့်ချင်တဲ့သဘောပါ။ အဲဒီလိုတော့ အတိ အလင်း မပြောပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ယောက်ျားတွေရဲ့ အလုပ်ကို မိန်းမဝင်လုမှာ စိုးရိမ်ကြောင့်ကြတဲ့စိတ် အဲဒီအချိန်မှာ နေရာတိုင်းမှာ ရှိကြပါတယ်။

“အာဏာသိမ်းမှုနဲ့ နိုင်ငံရေးမတည်ငြိမ်မှုက သူတို့မူရင်းနေရာမှာ ပြန်နေရာဖို့အတွက် ပိုပြီးခက်ခဲသွားတယ်လို့ ပြောရမှာပဲ။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ အာဏာမသိမ်းခင်က သူတို့ကို ပြန်နေရာချဖို့အတွက် နေအိမ်ဆောက်လုပ်ရေး စီမံကိန်းတွေရှိခဲ့တယ်”

“တခါတလေကျရင် ငိုရတာမျက်ရည်တွေ ကုန်ပြီလားတောင် မှတ်ရတယ်။ အချိန်တန်ကျရင်တော့ မျက်ရည်ကတော့ ကျတယ်။ ဘယ်တော့မှလည်းမမေ့နိုင်ဘူး”